سالروز آغاز امامت و ولایت حضرت ولی عصر (عج)

خجسته سالروز آغاز امامت و ولایت حضرت ولی عصر؛ مهدی موعود (عجل الله تعالی فرجه الشریف)، مبارک و فرخنده باد.

باسمه تعالی

اللّهُمَّ كُنْ لِوَلِيِّكَ الْحُجَّةِ بْنِ الْحَسَنِ صَلَواتُكَ عَلَيْهِ وَ عَلى آبائِهِ في هذِهِ السّاعَةِ وَ في كُلِّ ساعَةٍ 
وَلِيّاً وَ حافِظاً وَ قائِدا ‏وَ ناصِراً وَ دَليلاً وَ عَيْناً حَتّى تُسْكِنَهُ أَرْضَك َطَوْعاً وَ تُمَتِّعَهُ فيها طَويلاً

*****

اَلسَّلامُ عَلَيْکَ یَا اَبَاصالِحَ المَهدِی ... يَا سَیِّدِی وَ مَوْلاىَ یَا صاحِبَ الزَّمان ( رُوحِی لَکَ الفِداء )! ...

سَلاَمُ اللَّهِ الْکَامِلُ التَّامُّ الشَّامِلُ الْعَامُّ وَ صَلَوَاتُهُ الدَّائِمَةُ وَ بَرَکَاتُهُ الْقَائِمَةُ التَّامَّةُ عَلَى حُجَّةِ اللَّهِ وَ وَلِیِّهِ فِی أَرْضِهِ وَ بِلاَدِهِ وَ خَلِیفَتِهِ عَلَى خَلْقِهِ وَ عِبَادِهِ ‏وَ سُلاَلَةِ النُّبُوَّةِ وَ بَقِیَّةِ الْعِتْرَةِ وَ الصَّفْوَةِ صَاحِبِ الزَّمَانِ وَ مُظْهِرِ الْإِیمَانِ‏ وَ مُلَقِّنِ (مُعْلِنِ) أَحْکَامِ الْقُرْآنِ وَ مُطَهِّرِ الْأَرْضِ وَ نَاشِرِ الْعَدْلِ فِی الطُّولِ وَ الْعَرْضِ‏ وَ الْحُجَّةِ الْقَائِمِ الْمَهْدِیِّ الْإِمَامِ الْمُنْتَظَرِ الْمَرْضِیِّ ( الْمُرْتَضَى ) وَ ابْنِ الْأَئِمَّةِ الطَّاهِرِینَ ‏الْوَصِیِّ ابْنِ الْأَوْصِیَاءِ الْمَرْضِیِّینَ الْهَادِی الْمَعْصُومِ ابْنِ الْأَئِمَّةِ الْهُدَاةِ الْمَعْصُومِینَ ...

*****

جهان چو باغ، دل شیعه، خرم است امشب         محیط نور خدا، ملک عالم است امشب. 
سرور آل رسولِ مکـرّم (ص) اسـت امشب         امامت ولی‌الله اعظم است امشب. 
موالیان ولایت، ز جا قیام کنید         غدیر دوم شیعه است، احترام کنید. 
نظاره بر ثمر یازده امام (ع) کنید         حضور حضرت مهدی (عج) همه سلام کنید. 
گرفته عید به ارض و سما، خدا، امشب         به خلق می‌دهد عیدی، جدا جدا امشب. 
الا تمام امامان و انبیاء، امشب         نظر کنید به سرداب سامرا امشب. 
پر از فروغ ولایت شده تمامِ زمان         امام گشته به امر خدا، امامِ زمان (عج).

عید خجسته سالروز آغاز امامت و ولایت قلب عالم امکان؛ دوازدهمین پیشوای امامت، هدایت و ولایت،

حضرت صاحب العصر و الزمان، مهدی موعود ( رُوحِی وَ اَرواحُ العالَمِینَ لِتُرابِ مَقدَمِهِ الفِداء )

بر تمامی شیعیان و منتظران ظهورش، مبارک و فرخنده باد.

****

پس از آن که معتمد، خليفه جائر عباسى، حضرت امام حسن عسکری (ع)؛ یازدهمین امام شیعیان جهان، را در سال 260 هجرى به طور پنهانى ( بوسیله طعام زهرآلود ) مسموم كرد، آن امام همام در روز جمعه 8 ربیع الاول همان سال به شهادت رسیدند. 
پس از آگاه شدن شیعیان از خبر شهادت جانگداز حضرت امام حسن عسکری (ع)، شهر سامره را غبار غم و اندوه فراگرفت، و از هر سوی صدای ناله و گریه برخاست. مردم آماده سوگواری و تشییع جنازه آن حضرت (ع) شدند.

از آنجا كه هيچ عاملى نمى تواند از مشيت الهى جلوگيرى كند، پس از شهادت امام حسن عسگری (ع)، فرزند عزیز و گرانقدرشان؛ امام مهدى (عج)، عموى خويش ( جعفر كذاب ) را كه قصد نماز بر پیکر مطهر چدر بزرگوارشان، امام حسن عسگری (ع) داشت، كنار زدند و خود بر این بدن شریف، نماز گزارده و منصب امامت را از جانب خدای متعال، بر عهده گرفتند.

عثمان بن سعید عمری هم به نمایندگی از حضرت حجت بن الحسن (ع)، متصدی غسل و كفن و دفن حضرت امام حسن عسگری (ع) شد.

حكومت عباسی از مدت ها پیش، با توجه به فرمایش پیامبر گرامی اسلام (ص) و امامان معصوم (ع) مبنی بر این كه حضرت مهدی (عج)، فرزند امام حسن عسکری (ع) است، امام یازدهم (ع) را زیر نظر داشت و مراقب بود تا فرزندی از ایشان نماند، ولی آن امام همام (ع) با پنهان نگه داشتن خبر ولادت فرزندش حضرت مهدی (عج)، این نقشه را باطل كرده بود. 
ابوالادیان می گوید: من در خدمت حضرت امام حسن عسکری (ع) بودم. نامه های آن حضرت (ع) را به شهرها می بردم. روزی من را طلب فرمود و چند نامه ای نوشت به مدائن تا آنها را برسانم. سپس امام (ع) فرمود : پس از پانزده روز باز داخل سامره خواهی شد و صدای گریه و شیون از خانه من خواهی شنید، و در آن موقع مشغول غسل دادن من خواهند بود. ابوالادیان به امام (ع) عرض می کند: ای سید من! هرگاه این واقعه دردناک روی دهد، امامت با کیست؟ فرمود: هر که جواب نامه من را از تو طلب کند. ابوالادیان می گوید: دوباره پرسیدم؛ علامت دیگری به من بفرما. امام (ع) فرمود: هرکه بر من نماز گزارد. ابوالادیان می گوید: باز هم علامت دیگری بگو تا بدانم. امام (ع) فرمود: هر که بگوید که در همیان چه چیز است؟، او امام شماست. ابوالادیان می گوید: ابهت و شکوه امام باعث شد که نتوانم چیز دیگری بپرسم. رفتم و نامه ها را رساندم و پس از پانزده روز برگشتم. وقتی به در خانه امام (ع) رسیدم، صدای شیون و گریه از خانه امام (ع) بلند بود. داخل خانه امام (ع)، جعفر کذاب، برادر امام حسن عسکری (ع) را دیدم که نشسته و شیعیان به او تسلیت می دهند و به امامت او تهنیت می گویند. من از این بابت بسیار تعجب کردم، پیش رفتم و تعزیت و تهنیت گفتم. اما او جوابی نداد و هیچ سؤالی نکرد. چون بدن مظهر امام (ع) را کفن کرده و آماده نماز گزاردن بود، خادمی آمد و جعفر کذاب را دعوت کرد که بر برادر خود نماز بخواند. چون جعفر به نماز ایستاد، طفلی گندمگون و پیچیده موی، گشاده دندانی مانند پاره ماه بیرون آمد و ردای جعفر را کشید و گفت: ای عمو! پس بایست که من به نماز سزاوارترم. رنگ جعفر دگرگون شد. عقب ایستاد. سپس آن طفل پیش آمد و بر پدر نماز گزارد و آن جناب را در پهلوی امام علی النقی (علیه السلام) دفن کرد. سپس رو به من آورد و فرمود: جواب نامه ها را که با تو است تسلیم کن. من جواب نامه را به آن کودک دادم. پس "حاجزوشا" از جعفر پرسید: این کودک که بود؟، جعفر گفت: به خدا قسم من او را نمی شناسم و هرگز او را ندیده ام. در این موقع، عده ای از شیعیان از شهر قم رسیدند، چون از وفات امام (ع) باخبر شدند، مردم به جعفر اشاره کردند. چند تن از آن مردم نزد جعفر رفتند و از او پرسیدند: بگو که نامه هایی که داریم از چه جماعتی است و مال ها چه مقدار است؟ جعفر گفت: ببینید مردم از من علم غیب می خواهند! در آن حال خادمی از جانب حضرت صاحب الامر (عج) ظاهر شد و از قول امام (عج) گفت: ای مردم قم! با شما نامه هایی است از فلان و فلان و همیانی ( کیسه ای ) که در آن هزار اشرفی است که در آن ده اشرفی است با روکش طلا. شیعیانی که از قم آمده بودند، گفتند: هر کس تو را فرستاده، امام زمان است، این نامه ها و همیان را به او تسلیم کن. جعفر کذاب نزد معتمد خلیفه آمد و جریان واقعه را نقل کرد. معتمد گفت: بروید و در خانه امام حسن عسکری (ع) جستجو کنید و کودک را پیدا کنید. رفتند و از کودک اثری نیافتند. ناچار "صیقل" کنیز حضرت امام عسکری (ع) را گرفتند و مدت ها تحت نظر داشتند، به تصور اینکه او حامله است. ولی هر چه بیشتر جستند، کمتر یافتند.

از آن پس، بخاطر مصالحى، نوع ارتباط شيعه با امامشان تغيير كرد و حضرتش كه آخرين حجت الهى و بقيه السلف از فرزندان پيامبر اکرم (ص) است و از سويى مأمورين معتمد در پى به شهادت رساندن آن حضرت (عج) بودند، با خواست خدا، در پرده غيبت به سر بردند و تا مدتى ( 69 سال غیبت صغری ) ارتباط مردم با وى از طريق چهار نايب تعيين شده از طرف ايشان بود و بعد از آن، مرحله غيبت كبرى آغاز گشت كه تا اين لحظه، ديدگان منتظر دوستدارانش، در انتظار طلوع خورشيد وجود اويند./ش

« اللّهُمَّ عَجِّلْ فَرَجَهُ وَ سَهِّلْ مَخْرَجَهُ وَ أَوْسِعْ مَنْهَجَهُ »

*****

چون شمع نیمه جان، به هوای تو سوختیم.

با گریه ساختیم و به پای تو سوختیم. 
اشکی که ریختیم، به یاد تو ریختیم

عمری که سوختیم، برای تو سوختیم. 
پروانه سوخت یک شب و آسود جان او،

ما عمر ها، ز داغ فراق تو سوختیم. 
دیشب که یار، انجمن افروز غیر بود

ای شمع ! تا سپیده، به جای تو سوختیم.

*****
« اَللّهُمَّ عَجِّلْ لِوَلِيِّكَ الْفَرَجَ وَ الْعَافِيَةَ وَ النَّصْر ... »